Θερμή παράκληση, ακούστε την παρακάτω μουσική επιλογή διαβάζοντας. JAZZ NIGHT IN AMERICA

Οι πόλεις δεν είναι «τόποι» που κατοικούν οι άνθρωποι διότι το «σπίτι» τους δεν βρίσκεται πλέον στις γεωπολιτικές πόλεις. Ως εναλλακτικές λύσεις, οι πόλεις που «κατοικούν» ή μάλλον που τις κατοικούν πραγματικά είναι πόλεις που βρίσκονται πάνω σε ραδιοκύματα, με αποτέλεσμα να βρίσκονται παντού και μέσα σε αυτές. Γιατί, αντίθετα με τον δέκατο ένατο ή τον εικοστό αιώνα, δεν ζούμε πλέον μέσα στις πόλεις επειδή οι πόλεις ζουν μέσα μας. Σε αυτό το σημείο και παρόλο που μπορούμε να επικεντρωθούμε εκ νέου στην ιδέα της επιτάχυνσης και των τεχνολογικών επαναστάσεων της μεταφοράς και της μετάδοσης που συνδέονται με τον δέκατο ένατο ή τον εικοστό αιώνα, είναι εξίσου σημαντικό να επιμείνουμε ότι οι πόλεις δεν είναι πλέον «δικές μας», δηλαδή, δεν είναι πλέον «οι χώροι μας», με την έννοια ότι είναι «το σπίτι μας», υπάρχουν αναμφισβήτητα ορισμένα προηγούμενα για αυτό το είδος αστικής εξάρθρωσης. Σήμερα βρισκόμαστε ήδη στο στάδιο όπου οι πόλεις, ως οντότητες, όπως πράγματα που κυριολεκτικά παίρνουμε μαζί μας, καθιστούν τη μητρόπολη σχεδόν ακατοίκητη καθώς οι άνθρωποι προσπαθούν να κινούνται καθημερινά με ολόκληρη την πόλη προσκολλημένη στο σώμα τους. Με την επανάσταση του κινητού τηλεφώνου, λοιπόν, οι πόλεις είναι τώρα εμείς και οι πόλεις έχουν γίνει κάτι σαν κέλυφος σαλιγκαριών στο σώμα μας. Έτσι, η μακρά εκτίμησή μας για την ελεύθερη κυκλοφορία, η πρώτη ελευθερία όλων των ζωντανών όντων, δίνει τη θέση της σε ένα είδος φυλάκισης μέσα σε μια φωτοευαίσθητη αδράνεια, μια φυλακή των αισθήσεων.

Πολλοί οικονομικοί αναλυτές, κάτοικοι μεγάλων πόλεων εξακολουθούν να παγιδεύονται μέσα σε έρευνες που επικεντρώνονται στη λογική της μητροπολιτικής οικονομικής συσσώρευσης. Εξακολουθούν να βρίσκονται μέσα στη σφαίρα των ποσοτικών. Αντίθετα, πιστεύω ότι έχουμε εισέλθει στην εποχή της επιτάχυνσης. Στην πραγματικότητα, η επιτάχυνση έχει πλέον αντικαταστήσει την οικονομική συσσώρευση. Η επιτάχυνση είναι, για παράδειγμα, μία από τις βασικές αιτίες της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Στην πραγματικότητα, η σημερινή παγκόσμια κρίση του κεφαλαίου είναι η κρίση της συσσώρευσης ως τέτοια. Σας υπενθυμίζω ότι το κεφάλαιο δεν είναι μόνο συσσώρευση αλλά και επιτάχυνση. Οι πρώτοι τραπεζίτες, για παράδειγμα, ήταν ιππείς. Οι τραπεζίτες ήταν ιππότες πριν γίνουν πλοιοκτήτες και ναυτικοί. Έτσι, αρχικά τουλάχιστον, από ιστορική άποψη, η συσσώρευση επικράτησε έναντι της επιτάχυνσης. Φυσικά, η επιτάχυνση ενός αλόγου ή ενός πλοίου είναι γελοία σε σύγκριση με τη δύναμη της συσσώρευσης. Η οικονομική συσσώρευση έχει αντικατασταθεί από επιτάχυνση! Αυτό συμβαίνει επειδή η ταχύτητα του φωτός, η στιγμιαία, η πανταχού παρούσα και η αμεσότητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων επιταχύνουν τη συσσώρευση. Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση δεν είναι μόνο μια οικονομική κρίση, αλλά και μια κρίση συσσώρευσης που προκαλείται από την ανατροπή του κεφαλαίου με αδιάκοπη επιτάχυνση.

Τόσο η πόλη όσο και η γη είναι πολύ μικρές για να φιλοξενήσουν την προπαγάνδα και τις συνέπειες της αποκαλούμενης πορείας του 20ού αιώνα, ειδικά καθώς το αστικό και οικολογικό αποτύπωμα μας μεγαλώνει όλο και πιο βαθιά. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, ως κατοίκους των πόλεων, έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο όπου έχουμε να κάνουμε με τις συνέπειες της πορείας του 20ού αιώνα. Η τεχνογνωσία, η γεωγραφία, η οικονομία και η πολιτική βρίσκονται αντιμέτωποι με τα όριά τους, με τους περιορισμούς όχι μόνο μιας ολοκληρωμένης παγκοσμιοποίησης αλλά και με τα όρια του ίδιου του πλανήτη, που σήμερα αποκαλύπτουν πάρα πολύ ξεκάθαρα τη δική του και προβληματική ιστορία . Αυτή η περίοδος των συνεπειών είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός και είναι το προϊόν της ζημίας που προκάλεσε η προπαγάνδα της πορείας του εικοστού αιώνα.

Η επιτάχυνση και ο γεωγραφικός οικισμός συνδέονται, ιδιαίτερα σε σχέση με τις πόλεις, και έχουν συνδεθεί, τουλάχιστον από την εποχή της αρχαίας Ρώμης. Το απλούστερο σύμβολο της αρχαίας Ρώμης της πόλης της Ρώμης, για παράδειγμα, προέκυψε από έναν κύκλο με ένα σταυρό. Πράγματι, αυτό το σύμβολο ήταν επίσης το σύμβολο του αρχαίου ρωμαϊκού πολεοδομικού σχεδιασμού και χρησιμοποιήθηκε μαζί με τον όρο decumanus cardo. Αλλά αυτό που είναι σημαντικό εδώ δεν είναι μόνο ότι η πόλη ήταν ακόμα και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, χωρισμένη σε κατανομές και κτίρια, αλλά και ότι αυτό που επικρατεί είναι η ανίχνευση, τα σημάδια ή η χαρτογράφηση όχι τόσο της διακοπής αλλά της κίνησης.

Συνεπώς, ακόμη και στο σημείο όπου οι Ρωμαίοι ή οποιοσδήποτε άλλος είτε πριν είτε από τότε για το θέμα αποφάσισαν να παραχωρήσουν ή να χτίσουν ένα κτίριο του κοινοβουλίου ή ένα συγκρότημα ψυχαγωγίας εκεί, στην πραγματικότητα έβλεπαν την κίνηση. Δεν μπορεί κανείς να οικοδομήσει μια πόλη χωρίς πρώτα να εντοπίσει, να σημάνει, να χαρτογραφήσει ή να σχεδιάσει γραμμές κίνησης! Προφανώς, η ζωή στον αρχαίο κόσμο της ρωμαϊκής πόλης δεν ήταν μηχανοκίνητη καθώς οι πόλεις είναι σήμερα. Με αυτή την έννοια, οι ρωμαϊκές πόλεις απέχουν πολύ από το να βασίζονται στην τεχνολογία με τον τρόπο που σήμερα είναι οι πόλεις. Παρ ‘όλα αυτά, ήταν πόλεις που βασίζονταν στην κίνηση. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, αφού όλες οι αρχαίες κοινωνίες ήταν «κινούμενες» κοινωνίες, κοινωνίες κινήσεων και κινήσεις του πιο φυσικού είδους, δεδομένου ότι είχαν ρίζες στο στρατό με άλογο. Ωστόσο, όπως ανέφερα προηγουμένως, ο κοινωνικά κυρίαρχος παράγοντας ήταν πάντα η επιτάχυνση. Ήταν πάντα η ταχύτητα του στρατιώτη με άλογο που είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είναι σαφές ότι αυτές τις μέρες οι άνθρωποι ενδιαφέρονται πολύ για την ταχύτητα των αστικών τηλεπικοινωνιακών συνδέσεων και των μεταδόσεών τους. Αλλά τα βασικά προβλήματα, από τη γέννηση των πόλεων, ήταν πάντα εκείνα που συνδέονται με την ανίχνευση, με τη σήμανση και τη χαρτογράφηση ή τη χαρτογράφηση της κίνησης, με κινούμενα σχέδια. Έτσι, παρότι πρότεινα νωρίτερα ότι διερευνούμε επί του παρόντος το σύγχρονο ζήτημα της ανιχνευσιμότητας, το γεγονός είναι ότι το πρόβλημα της ανίχνευσης, της ανιχνευσιμότητας δεν είναι καθόλου νέο. Αντίθετα, η ανιχνευσιμότητα ήταν ένα πρόβλημα που επισκίασε από την αρχή το ζήτημα της πόλης. Επομένως, τα ερωτήματα που αφορούν την πόλη και το κίνημα έχουν πάντα προτεραιότητα σε σχέση με τα ζητήματα που αφορούν την πόλη και την αδράνεια. Είναι εξίσου σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι αρχαίες κοινωνίες ήταν νομαδικές κοινωνίες. Η ανθρώπινη καθιστική ζωή είναι επομένως ένα δευτερεύον φαινόμενο, μια απλή στιγμή στην μακρύτερη ανθρώπινη ιστορία μιας ζωής που ζει σε κίνηση.

Τέλος, αν και η συζήτησή μας για τις αρχαίες ρωμαϊκές πόλεις, τις διακοπές, την στάση, το νομαδισμό και το κίνημα ήταν εξαιρετικά παραγωγική, θα ήθελα να ρωτήσω: Τι συμβαίνει με την καθιστική ζωή στις σύγχρονες πόλεις; Ποιοι είναι οι βασικοί όροι εδώ;