Περίπτερο
Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα μετά τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους έκανε κάποιες κινήσεις σε μια προσπάθεια τόνωσης της μικροαστικής ανάπτυξης. Η Μαρία Μαντουβάλου αναφέρει ότι “Οι δημόσιες ρυθμίσεις για την κατοικία κατά το μεσοπόλεμο συμβάλλουν αποφασιστικά στην ανάπτυξη της μικροϊδιοκτησίας και την ενίσχυση των μικροαστικών στρωμάτων. Η πολιτική αυτή, που έχει σαφή αναλογία με όσα συμβαίνουν στον αγροτικό τομέα, αποτελεί συνέχεια της πολιτικής που το ελληνικό κράτος ασκεί από την ίδρυσή του, ανάγοντας τη μικροϊδιοκτησία σε κύριο παράγοντα ενσωμάτωσης των κοινωνικών κρίσεων που σημαδεύουν την πορεία του ελληνισμού.” Τα περίπτερα, αποτελούν μια αντίστοιχης μορφής κίνηση για την ενίσχυση των αναπήρων πολέμου, που ταυτόχρονα όμως γίνεται ο ναός του λιανικού εμπορίου και ένα σημείο αναφοράς της τοπικής κοινωνίας. Το project είναι μια φαντασιακή σύλληψη με την επωνυμία Περίπτερο και δεν αποσκοπεί σε οικονομικό όφελος παρά στην εργασία με της σχολής Βακαλό που υλοποιήθηκε με την Ματίνα Θρουμουλοπούλου υπό την επίβλεψη καθηγητών για το μεταπτυχιακό της Οπτική Επικοινωνίας κατά το ακαδημαικό έτος 2015.
Task
Αυτή η ιδιαιτερότητα της τόνωσης μικρότερων οικονομιών και ιδιοκτησιών, δεν αφορά μόνο ένα σύνολο οικονομικοπολιτικών τάσεων, αλλά είναι κάτι που σε ένα βαθμό διαπνέει την ίδια την ελληνική κουλτούρα, άλλοτε με θετικό κι άλλοτε με αρνητικό πρόσημο. Η αδυναμία του νεότερου Ελληνικού κράτους να ορθοποδήσει, εκτός των άλλων βασικών λόγων, θα μπορούσε να συνδεθεί και με την γενικότερη νοοτροπία και κάπως άναρχη φύση του μέσου Έλληνα, την άρνηση του να ακολουθεί κανόνες και συστήματα, την ανάγκη του να βρίσκει “παραθυράκια” για να κάνει τα πράγματα με το δικό του τρόπο. Πέρα από τα πολλά αρνητικά που κρύβονται πίσω από αυτή την κουτοπόνηρη κάποιες φορές συμπεριφορά, κρύβεται η σημαντική ανάγκη να μπορεί ο καθένας να έχει λόγο στα πράγματα. Κάποτε είχε ειπωθεί ότι η δημοκρατία ιδρύθηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα γιατί ήταν ο μόνος τρόπος ένα πλήθος απόψεων να καταλήξει σε μια κοινή απόφαση. Η Ελλάδα ήταν πάντα ένας τόπος που ο καθένας, καλώς ή κακώς θα είχε τη δική του πλευρά της αλήθειας, τη δική του ιστορία, μια κάπως άναρχη συλλογικότητα με τους κανόνες να ορίζονται κάθε φορά από το εκάστοτε τοπικό πλαίσιο. Το περίπτερο, εκτός από την τόνωση των οικονομικά ασθενέστερων ή σωματικά ανάπηρων, έγινε το βήμα για την γνώμη του κάθε περαστικού. Αν ρωτούσαμε έναν περιπτερά τι έχει μάθει δουλεύοντας χρόνια σε ένα περίπτερο, το πιο πιθανό είναι να μας έλεγε, ότι έμαθε πολλές ιστορίες.
1. Για μια στερεοτυπική εικόνα της Ελλάδας, που συνδέεται με την Αρχαία Ελλάδα και την εικόνα που έχει συνήθως κάποιος τουρίστας.
2. Τον καπνό και το κάπνισμα θα μπορούσαμε να το συνδέσουμε με τα ταμπού, με εκείνες τις συζητήσεις που γίνονται στα κρυφά, στις οποίες ο καθένας μιλάει για αυτά που πιθανώς φοβάται ή ντρέπεται να μιλήσει στον καθένα.
3. Οι εφημερίδες αντιπροσωπεύουν την ενημέρωση, την επικαιρότητα.
4. Οι σοκολάτες, τα αναψυκτικά και οι τσίχλες, την ανάλαφρη και ανέμελη πλευρά της ζωής.
5. Το τηλέφωνο, τη σύνδεση με τον έξω κόσμο
Στην εργασία αυτή δημιούργησα τις εικόνες που θα αντιστοιχούν σε καθεμία από αυτές τις κατηγορίες. Η εφαρμογή που θα μπορούσε να έχει αυτή η ιδέα είναι μια ψηφιακή πλατφόρμα που χρησιμοποιεί αυτές τις εικόνες σαν εισαγωγή για να θέσει στον επισκέπτη αντίστοιχα σε κάθε κατηγορία τα εξής ερωτήματα.
1. Ένα στερεότυπο που υπάρχει για τη χώρα του, κι αν θεωρεί ότι την χαρακτηρίζει ή όχι.
2. Ένα ταμπού ή ένα μυστικό που έχει και θέλει μοιραστεί ανώνυμα.
3. Το συγκλονιστικότερο νέο που έμαθε πρόσφατα για τη χώρα του.
4. Τι τον κάνει χαρούμενο/ανέμελο.
5. Αν μπορούσε να μιλήσει σε οποιονδήποτε ποιος θα ήταν αυτός και τι θα του έλεγε